|
مناجات شعبانيه
«بسم الله الرحمن الرحيم»
اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ اسْمَعْ دُعَائِي إِذَا دَعَوْتُكَ وَ اسْمَعْ نِدَائِي إِذَا نَادَيْتُكَ وَ أَقْبِلْ عَلَيَّ إِذَا نَاجَيْتُكَ فَقَدْ هَرَبْتُ إِلَيْكَ وَ وَقَفْتُ بَيْنَ يَدَيْكَ مُسْتَكِينا لَكَ مُتَضَرِّعا إِلَيْكَ رَاجِيا لِمَا لَدَيْكَ ثَوَابِي
خداوندا، برمحمد و خاندان محمد درود فرست و آن دم كه تو را خوانم، دعايم بشنو؛ و چون تو را ندا دهم ندايم بشنو؛ و آنگاه كه با تو راز گويم، به من رخ بنماي كه [از همه جهان و جهانيان] به سوي تو گريختهام و در پيشگاهت ايستادهام، نالان و زاران و بيبرگ و نوا، و به پاداشي كه نزد توست اميدوارم.
وَ تَعْلَمُ مَا فِي نَفْسِي وَ تَخْبُرُ حَاجَتِي وَ تَعْرِفُ ضَمِيرِي وَ لا يَخْفَى عَلَيْكَ أَمْرُ مُنْقَلَبِي وَ مَثْوَايَ وَ مَا أُرِيدُ أَنْ أُبْدِئَ بِهِ مِنْ مَنْطِقِي وَ أَتَفَوَّهَ بِهِ مِنْ طَلِبَتِي وَ أَرْجُوهُ لِعَاقِبَتِي
و توداني كه در دل چه دارم و از نيازم آگهي و نهادم ميشناسي؛ و كار اين سراي و آن سرايم برتو پوشيده نيست. [و توداني] آنچه خواهم كه به زبانم رانم و بنمايم و خواستهام گويم و آنچه براي سرانجام خويش بدان اميدوارم.
وَ قَدْ جَرَتْ مَقَادِيرُكَ عَلَيَّ يَا سَيِّدِي فِيمَا يَكُونُ مِنِّي إِلَى آخِرِ عُمْرِي مِنْ سَرِيرَتِي وَ عَلانِيَتِي وَ بِيَدِكَ لا بِيَدِ غَيْرِكَ زِيَادَتِي وَ نَقْصِي وَ نَفْعِي وَ ضَرِّي
سرورا، سرنوشتم به دست توست و هر آنچه تا واپسين دم حياتم، نهان و عيان از من سرزند، تو داني. و كاستي و فزود و سود و زيانم تنها به دست توست نه دگري.
إِلَهِي إِنْ حَرَمْتَنِي فَمَنْ ذَا الَّذِي يَرْزُقُنِي وَ إِنْ خَذَلْتَنِي فَمَنْ ذَا الَّذِي يَنْصُرُنِي
معبودا، اگر مرا از رزقت ناكام گرداني، كيست كه روزيام دهد؟ و اگر به خواريام كشاني، كيست كه ياريام دهد؟
إِلَهِي أَعُوذُ بِكَ مِنْ غَضَبِكَ وَ حُلُولِ سَخَطِكَ
معبودا، از خشم تو و فرود آمدن كيفرت به تو پناه برم.
إِلَهِي إِنْ كُنْتُ غَيْرَ مُسْتَأْهِلٍ لِرَحْمَتِكَ فَأَنْتَ أَهْلٌ أَنْ تَجُودَ عَلَيَّ بِفَضْلِ سَعَتِكَ
معبودا، اگر من سزاوار رحمت تو نيستم، تو خود سزاواري كه مرا از مهر و بخشش بيشمارت برخوردار كني.
إِلَهِي كَأَنِّي بِنَفْسِي وَاقِفَةٌ بَيْنَ يَدَيْكَ وَ قَدْ أَظَلَّهَا حُسْنُ تَوَكُّلِي عَلَيْكَ فَقُلْتَ [فَفَعَلْتَ] مَا أَنْتَ أَهْلُهُ وَ تَغَمَّدْتَنِي بِعَفْوِكَ
معبودا، آن سان به رحمت تو اميدوارم كه گويي در پيشگاهت ايستادهام و توكل بسزايم به تو برسرم سايه گسترده است، پس تو فرماني را كه سزاوار آني، راندهاي و مرا در عفو و گذشتت پوشاندهاي!
إِلَهِي إِنْ عَفَوْتَ فَمَنْ أَوْلَى مِنْكَ بِذَلِكَ وَ إِنْ كَانَ قَدْ دَنَا أَجَلِي وَ لَمْ يُدْنِنِي [يَدْنُ] مِنْكَ عَمَلِي فَقَدْ جَعَلْتُ الْإِقْرَارَ بِالذَّنْبِ إِلَيْكَ وَسِيلَتِي
معبودا، اگر بر من بخشش آري، كيست كه در بخشودن، سزاوارتر از تو باشد؟ و اگر مرگم در رسد در حالي كه كردارم مرا به تو نزديك نكرده [به يكايك گناهانم اعتراف ميكنم] و اقرار به گناهانم را وسيلهاي براي وصال به تو قرار ميدهم.
إِلَهِي قَدْ جُرْتُ عَلَى نَفْسِي فِي النَّظَرِ لَهَا فَلَهَا الْوَيْلُ إِنْ لَمْ تَغْفِرْ لَهَا
معبودا، با گرايشم به خواهش نفس، برخود ستم كردم. پس واي بر من اگر بر آن آمرزش نياوري!
إِلَهِي لَمْ يَزَلْ بِرُّكَ عَلَيَّ أَيَّامَ حَيَاتِي فَلا تَقْطَعْ بِرَّكَ عَنِّي فِي مَمَاتِي
معبودا، هماره نيكي تو در طول زندگانيام به من رسيده، و اينك نيكي و احساس خود را به گاه مرگم نيز بر من ارزاني دار.
إِلَهِي كَيْفَ آيَسُ مِنْ حُسْنِ نَظَرِكَ لِي بَعْدَ مَمَاتِي وَ أَنْتَ لَمْ تُوَلِّنِي [تُولِنِي] إِلا الْجَمِيلَ فِي حَيَاتِي
معبودا، چگونه پس از مرگم از الطافت نوميد شوم در حالي كه در سراسر زندگانيام چيزي جز نيكي برمن روا نداشتهاي؟
إِلَهِي تَوَلَّ مِنْ أَمْرِي مَا أَنْتَ أَهْلُهُ وَ عُدْ عَلَيَّ بِفَضْلِكَ عَلَى مُذْنِبٍ قَدْ غَمَرَهُ جَهْلُهُ
معبودا، كارم را آن سان برعهده گير كه تو خود سزاوار آني، و از فضلت بر بنده گنهكاري چون من بخش كه نادانياش او را در گرداب خود فرو برده است.
إِلَهِي قَدْ سَتَرْتَ عَلَيَّ ذُنُوبا فِي الدُّنْيَا وَ أَنَا أَحْوَجُ إِلَى سَتْرِهَا عَلَيَّ مِنْكَ فِي الْأُخْرَى [إِلَهِي قَدْ أَحْسَنْتَ إِلَيَ] إِذْ لَمْ تُظْهِرْهَا لِأَحَدٍ مِنْ عِبَادِكَ الصَّالِحِينَ فَلا تَفْضَحْنِي يَوْمَ الْقِيَامَةِ عَلَى رُءُوسِ الْأَشْهَادِ
معبودا، تو گناهاني از من در دنيا پوشاندي كه من به پوشاندن آنها در آخرت نيازمندترم. اينك اگر اين گناهان را بر احدي از بندگان شايستهات نمايان نكردهاي، مرا در روز رستاخيز نيز در حضور مردم رسوا مفرما!
إِلَهِي جُودُكَ بَسَطَ أَمَلِي وَ عَفْوُكَ أَفْضَلُ مِنْ عَمَلِي
معبودا، بخشايندگيات بساط اميد و آرزويم گسترد و گذشت تو از كردارم برتر آمد.
إِلَهِي فَسُرَّنِي بِلِقَائِكَ يَوْمَ تَقْضِي فِيهِ بَيْنَ عِبَادِكَ
معبودا، روزي كه در ميان مردم داوري كني، مرا به ديدارت شاد گردان.
إِلَهِي اعْتِذَارِي إِلَيْكَ اعْتِذَارُ مَنْ لَمْ يَسْتَغْنِ عَنْ قَبُولِ عُذْرِهِ فَاقْبَلْ عُذْرِي يَا أَكْرَمَ مَنِ اعْتَذَرَ إِلَيْهِ الْمُسِيئُونَ
معبودا، عذرخواهيام به درگاه تو مانند عذرخواهي كسي است كه به پذيرش عذرش سخت نيازمند است. از اين رو پوزشم پذير، اي بزرگوارترين كسي كه بدكاران از او پوزش خواهند.
إِلَهِي لا تَرُدَّ حَاجَتِي وَ لا تُخَيِّبْ طَمَعِي وَ لا تَقْطَعْ مِنْكَ رَجَائِي وَ أَمَلِي
معبودا، [دست] نيازم[خالي] باز مگردان و چشم اميدم نوميد مساز، و [رشته] اميد و آمالم مگسل.
إِلَهِي إِنْ كَانَ صَغُرَ فِي جَنْبِ طَاعَتِكَ عَمَلِي فَقَدْ كَبُرَ فِي جَنْبِ رَجَائِكَ أَمَلِي
معبودا، حاجتم را باز مگردان و طمعم را به نوميدى مكشان و اميد و آرزويم را از درگاهت قطع مفرما.
إِلَهِي لَوْ أَرَدْتَ هَوَانِي لَمْ تَهْدِنِي وَ لَوْ أَرَدْتَ فَضِيحَتِي لَمْ تُعَافِنِي
معبودا، اگر خواريام ميخواستي، هدايتم نميكردي و اگر رسواييام ميخواستي، عافيتم نميبخشيدي.
إِلَهِي مَا أَظُنُّكَ تَرُدُّنِي فِي حَاجَةٍ قَدْ أَفْنَيْتُ عُمُرِي فِي طَلَبِهَا مِنْكَ
معبودا، چنين گمان ندارم كه تو، بنده نيازمندي همچون مرا كه براي رفع نيازم عمري در پيشگاهت سپري كردهام، از خود براني.
إِلَهِي فَلَكَ الْحَمْدُ أَبَدا أَبَدا دَائِما سَرْمَدا يَزِيدُ وَ لا يَبِيدُ كَمَا تُحِبُّ وَ تَرْضَى
معبودا، ستايش جاودان و پايدار و هميشگي از آن توست؛ ستايشي كه فزوني گيرد و به نيستي نرود و آن سان باشد كه تو دوست داري و پسندي.
إِلَهِي إِنْ أَخَذْتَنِي بِجُرْمِي أَخَذْتُكَ بِعَفْوِكَ وَ إِنْ أَخَذْتَنِي بِذُنُوبِي أَخَذْتُكَ بِمَغْفِرَتِكَ وَ إِنْ أَدْخَلْتَنِي النَّارَ أَعْلَمْتُ أَهْلَهَا أَنِّي أُحِبُّكَ
معبودا، اگر مرا به جرم و جريرتم گيري، تو را به عفو و گذشتت گيرم؛ و اگر مرا به گناهمگيري، تو را به آمرزشت گيرم؛ و اگر مرا به آتشم اندرسازي، به دوزخيان گويم كه: <منم دوستدار تو!>
اِلهى اِنْ كانَ صَغُرَ فى جَنْبِ طاعَتِكَ عَمَلى فَقَدْ كَبُرَ فى جَنْبِ رَجاَّئِكَ اَمَلى
معبودا، اگر در برابر طاعتِ تو كردارم خوار و بيمقدار آيد، ولي در برابر اميد [به بزرگواريات] آرزويم بسي بزرگ است.
إِلَهِي كَيْفَ أَنْقَلِبُ مِنْ عِنْدِكَ بِالْخَيْبَةِ مَحْرُوما وَ قَدْ كَانَ حُسْنُ ظَنِّي بِجُودِكَ أَنْ تَقْلِبَنِي بِالنَّجَاةِ مَرْحُوما
معبودا، چه سان از درگاهت ناكام بازگردم كه به تو بس خوشگمانم كه مرا كامروا و برخوردار از مِهرت بازگرداني؟
إِلَهِي وَ قَدْ أَفْنَيْتُ عُمُرِي فِي شِرَّةِ السَّهْوِ عَنْكَ وَ أَبْلَيْتُ شَبَابِي فِي سَكْرَةِ التَّبَاعُدِ مِنْكَ
معبودا، عمرم را در بيخبري از تو سپري كردم و جوانيام را در سرمستيِ دوري از تو فرسودم!
إِلَهِي فَلَمْ أَسْتَيْقِظْ أَيَّامَ اغْتِرَارِي بِكَ وَ رُكُونِي إِلَى سَبِيلِ سَخَطِكَ
معبودا، در روزگارانِ غرور به تو بيدار نشدم و هماره رهِ خشم تو پوييدم.
إِلَهِي وَ أَنَا عَبْدُكَ وَ ابْنُ عَبْدِكَ قَائِمٌ بَيْنَ يَدَيْكَ مُتَوَسِّلٌ بِكَرَمِكَ إِلَيْكَ
معبودا، اينك منم بنده تو و زاده بنده تو. در پيشگاهت ايستادهام و به بزرگواري و بخشندگيات توسل جستهام.
إِلَهِي أَنَا عَبْدٌ أَتَنَصَّلُ إِلَيْكَ مِمَّا كُنْتُ أُوَاجِهُكَ بِهِ مِنْ قِلَّةِ اسْتِحْيَائِي مِنْ نَظَرِكَ وَ أَطْلُبُ الْعَفْوَ مِنْكَ إِذِ الْعَفْوُ نَعْتٌ لِكَرَمِكَ
معبودا، منم بندهاي كه از سرِ شوخچشمي در پيشگاه تو گنه كردم، و اينك از تو عفو خواهم؛ زيرا كه عفو، صفتِ بزرگواري و بخشندگي توست.
إِلَهِي لَمْ يَكُنْ لِي حَوْلٌ فَأَنْتَقِلَ بِهِ عَنْ مَعْصِيَتِكَ إِلا فِي وَقْتٍ أَيْقَظْتَنِي لِمَحَبَّتِكَ وَ كَمَا أَرَدْتَ أَنْ أَكُونَ كُنْتُ فَشَكَرْتُكَ بِإِدْخَالِي فِي كَرَمِكَ وَ لِتَطْهِيرِ قَلْبِي مِنْ أَوْسَاخِ الْغَفْلَةِ عَنْكَ
معبودا، مرا تواني نيست كه بدان از چنگ گناهانم گريزم، مگر وقتي كه تو با دوستيات بيدارم كني و آن سان شوم كه تو خواهي؛ پس سپاست گويم از آن رو كه مرا به [دريايِ] كرمت درآوردي و دلم از پليدي غفلت از حضرت تو زدودي.
إِلَهِي انْظُرْ إِلَيَّ نَظَرَ مَنْ نَادَيْتَهُ فَأَجَابَكَ وَ اسْتَعْمَلْتَهُ بِمَعُونَتِكَ فَأَطَاعَكَ يَا قَرِيبا لا يَبْعُدُ عَنِ الْمُغْتَرِّ بِهِ وَ يَا جَوَادا لا يَبْخَلُ عَمَّنْ رَجَا ثَوَابَهُ
معبودا، مرا به چشم آن بندهاي نگر كه او را خواندي و پاسخت داد [و به سويت شتافت] و او را بر طاعتت گماردي و از تو فرمان بُرد. اي نزديكي كه [از هيچ بندهاي] دور نشوي [و حتي] از بندگان مغرورت نيز دوري نميگزيني. و اي بخشندهاي كه به اميدواران پاداشت، تنگچشمي نميكني!
إِلَهِي هَبْ لِي قَلْبا يُدْنِيهِ مِنْكَ شَوْقُهُ وَ لِسَانا يُرْفَعُ إِلَيْكَ صِدْقُهُ وَ نَظَرا يُقَرِّبُهُ مِنْكَ حَقُّهُ
معبودا، به من دلي بخش كه مشتاق مقام قرب تو شود، و زباني كه صدقش به سوي درگاهت بالا رود، و ديدهاي حقيقتبين كه به تو تقرب جويد.
إِلَهِي إِنَّ مَنْ تَعَرَّفَ بِكَ غَيْرُ مَجْهُولٍ وَ مَنْ لاذَ بِكَ غَيْرُ مَخْذُولٍ وَ مَنْ أَقْبَلْتَ عَلَيْهِ غَيْرُ مَمْلُوكٍ [مَمْلُولٍ]
معبودا، هر كه به تو شناخته شود، گمنام نگردد [يا: هر كه تو را شناسد، جهل و ناداني به او روي نكند.] و هر كه به تو پناه جويد، خوار نشود. و هر كه تو به او رخ بنمايي، بنده دگري نشود.
إِلَهِي إِنَّ مَنِ انْتَهَجَ بِكَ لَمُسْتَنِيرٌ وَ إِنَّ مَنِ اعْتَصَمَ بِكَ لَمُسْتَجِيرٌ وَ قَدْ لُذْتُ بِكَ
معبودا، هر كه به نور تو راه پويد، هماره روشن ضمير باشد و هر كه آستانِ تو جويد، هماره در پناهت سر كند.
يَا إِلَهِي فَلا تُخَيِّبْ ظَنِّي مِنْ رَحْمَتِكَ وَ لا تَحْجُبْنِي عَنْ رَأْفَتِكَ
معبودا، به تو پناه جستم؛ مباد كه برخلاف آنچه به تو گمان دارم، با من رفتار كني و از رحمتت دورم سازي!
إِلَهِي أَقِمْنِي فِي أَهْلِ وَلايَتِكَ مُقَامَ مَنْ رَجَا الزِّيَادَةَ مِنْ مَحَبَّتِكَ
معبودا، مرا در شمار دوستانت قرار ده، همانها كه به فزونيِ دوستيات اميد بستهاند.
إِلَهِي وَ أَلْهِمْنِي وَلَها بِذِكْرِكَ إِلَى ذِكْرِكَ وَ هِمَّتِي فِي رَوْحِ نَجَاحِ أَسْمَائِكَ وَ مَحَلِّ قُدْسِكَ
معبودا، هماره مرا شيفته يادت گردان؛ آنسان شيفتگي كه جلوه نامهايت وجودم را فرا گيرد و مرا به مقام قدس تو رساند.
إِلَهِي بِكَ عَلَيْكَ إِلا أَلْحَقْتَنِي بِمَحَلِّ أَهْلِ طَاعَتِكَ وَ الْمَثْوَى الصَّالِحِ مِنْ مَرْضَاتِكَ فَإِنِّي لا أَقْدِرُ لِنَفْسِي دَفْعا وَ لا أَمْلِكُ لَهَا نَفْعا
معبودا، به ذات تو بر تو سوگند كه مرا به جايگاه بندگان فرمانبردار و شايستهات رساني، كه مرا تواني نيست كه از خود زياني رانم و براي خود سودي به دست آرَم.
إِلَهِي أَنَا عَبْدُكَ الضَّعِيفُ الْمُذْنِبُ وَ مَمْلُوكُكَ الْمُنِيبُ [الْمَعِيبُ] فَلا تَجْعَلْنِي مِمَّنْ صَرَفْتَ عَنْهُ وَجْهَكَ وَ حَجَبَهُ سَهْوُهُ عَنْ عَفْوِكَ
معبودا، منم بنده ناتوان گنهكار و برده توبهكنندهات. مرا در شمار كساني قرار مده كه از آنان رخ برتافتهاي و از فريطِ غفلت، هرگز مشمول گذشت تو نگردند!
إِلَهِي هَبْ لِي كَمَالَ الانْقِطَاعِ إِلَيْكَ وَ أَنِرْ أَبْصَارَ قُلُوبِنَا بِضِيَاءِ نَظَرِهَا إِلَيْكَ حَتَّى تَخْرِقَ أَبْصَارُ الْقُلُوبِ حُجُبَ النُّورِ فَتَصِلَ إِلَى مَعْدِنِ الْعَظَمَةِ وَ تَصِيرَ أَرْوَاحُنَا مُعَلَّقَةً بِعِزِّ قُدْسِكَ
معبودا، مرا به كمالِ گسستن [از خلق] و پيوستن به خودت رسان و ديده قلبمان را با فروغي كه بدان تو را مشاهده كنند، روشن فرما تا ديده دل ما حجابهاي نوراني را بر درَد و به كانِ عظمت و جلال رسد و جانهاي ما به مقام والاي قدس تو بپيوندد.
إِلَهِي وَ اجْعَلْنِي مِمَّنْ نَادَيْتَهُ فَأَجَابَكَ وَ لاحَظْتَهُ فَصَعِقَ لِجَلالِكَ فَنَاجَيْتَهُ سِرّا وَ عَمِلَ لَكَ جَهْرا
معبودا، مرا در شمار كساني قرار ده كه چون آنان را خواندي، پاسخت دادند و چون بدانان نگريستي، بر اثر تجلّي شكوه و جلالت، مدهوش شدند. پس تو با آنها به نهان، راز گفتي و آنان به عيان، به طاعت تو پرداختند.
إِلَهِي لَمْ أُسَلِّطْ عَلَى حُسْنِ ظَنِّي قُنُوطَ الْإِيَاسِ وَ لا انْقَطَعَ رَجَائِي مِنْ جَمِيلِ كَرَمِكَ
معبودا، بر نيك گمانيام [به تو] زنگار نوميدي ننشانم كه هرگز اميدم به بزرگواري زيباي تو گسسته نشود.
إِلَهِي إِنْ كَانَتِ الْخَطَايَا قَدْ أَسْقَطَتْنِي لَدَيْكَ فَاصْفَحْ عَنِّي بِحُسْنِ تَوَكُّلِي عَلَيْكَ
معبودا، اگر خطاها مرا از نظر تو انداخته، به خاطر توكل و اعتماد شايستهام به تو، از من درگذر!
إِلَهِي إِنْ حَطَّتْنِي الذُّنُوبُ مِنْ مَكَارِمِ لُطْفِكَ فَقَدْ نَبَّهَنِي الْيَقِينُ إِلَى كَرَمِ عَطْفِكَ
معبودا، اگر گناهان، مرا از بلنداي الطاف شايانت به نشيبِ [حرمان] فرو كشد، ولي يقينم به كرمت همچنان بيدار و آگاهم نگه داشته است.
إِلَهِي إِنْ أَنَامَتْنِي الْغَفْلَةُ عَنِ الاسْتِعْدَادِ لِلِقَائِكَ فَقَدْ نَبَّهَتْنِي الْمَعْرِفَةُ بِكَرَمِ آلائِكَ
معبودا، اگرچه خواب غفلت مرا درربود و نگذاشت كه آماده ديدارت شوم، ولي شناختي كه به نعمتهايم دارم، مرا بيدار داشته است.
إِلَهِي إِنْ دَعَانِي إِلَى النَّارِ عَظِيمُ عِقَابِكَ فَقَدْ دَعَانِي إِلَى الْجَنَّةِ جَزِيلُ ثَوَابِكَ
معبودا، اگر كيفر بزرگت مرا به سوي آتش رانَد، ولي لطف فراوانت مرا به سوي بهشت خوانَد.
إِلَهِي فَلَكَ أَسْأَلُ وَ إِلَيْكَ أَبْتَهِلُ وَ أَرْغَبُ وَ أَسْأَلُكَ أَنْ تُصَلِّيَ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ أَنْ تَجْعَلَنِي مِمَّنْ يُدِيمُ ذِكْرَكَ وَ لا يَنْقُضُ عَهْدَكَ وَ لا يَغْفُلُ عَنْ شُكْرِكَ وَ لا يَسْتَخِفُّ بِأَمْرِكَ
معبودا، از تو خواهم و به درگاه تو نالم و به تو گرايم. و از تو خواهم كه بر محمد و خاندان محمد درود فرستي و مرا در شمار كساني قرار دهي كه هماره ياد تو كنند و پيمانت نگه دارند و از سپاست غفلت نورزند و فرمانت خوار نشمرند.
إِلَهِي وَ أَلْحِقْنِي بِنُورِ عِزِّكَ الْأَبْهَجِ فَأَكُونَ لَكَ عَارِفا وَ عَنْ سِوَاكَ مُنْحَرِفا وَ مِنْكَ خَائِفا مُرَاقِبا يَا ذَا الْجَلالِ وَ الْإِكْرَامِ وَ صَلَّى اللَّهُ عَلَى مُحَمَّدٍ رَسُولِهِ وَ آلِهِ الطَّاهِرِينَ وَ سَلَّمَ تَسْلِيما كَثِيرا.
معبودا، مرا به نور گرانقدر خويش رسان تا تو را شناسم و از جز تو رخ برتابم و از تو ترسم و فرمانت برم؛ اي دارنده شكوه و بزرگواري و درود و سلام فراوان خدا بر محمد فرستادهاش و خاندان پاكش باد.
1- صحيفه نور، ج 20، ص189.
| 
