نكاتي از حيات و شهادت حضرت علي اكبر(ع)
حضرت علي‎اكبر(ع) شبيه ترين مردم به پيامبر اكرم(ص) بود و شجاعت و رزمندگي را از جدش امام علي(ع) به ارث برده بود، اهل بيت(ع) هرگاه كه دلتنگ پيامبر مي شدند به چهره او مي نگريستند.

حضرت علي اكبر(ع) فرزند اباعبدالله الحسين(ع) بنا به روايتي در يازدهم شعبان سال۴۳ قمري در مدينه منوره ديده به جهان گشود. پدر گراميشان امام حسين بن علي بن ابي طالب (ع) و مادر محترمه اش ليلي بنت ابي مرّه بن عروه بن مسعود ثقفي است.
درسنّ شريف حضرت علي اكبر به هنگام شهادت، اختلاف است. برخي مي گويند هجده ساله، برخي مي گويند نوزده ساله و عده اي هم مي گويند بيست وهشت ساله بود. اما بر اساس منابع تاريخ و حديثي حضرت علي اكبر از امام زين العابدين(ع)بزرگتر بودند.

در تاريخ نقل است روزي علي اكبر(ع) به نزد والي مدينه رفته و از طرف پدر بزرگوارشان پيغامي را خطاب به او مي برد، در آخر والي مدينه از علي اكبر سؤال كرد نام تو چيست؟ فرمود: علي سؤال نمود نام برادرت؟ فرمود: علي. آن شخص عصباني شد، و چند بار گفت: علي، علي، علي، « ما يُريدُ اَبُوك؟ » پدرت چه مي خواهد، نام همه فرزندانش را علي مي گذارد. اين پيغام را علي اكبر(ع) نزد اباعبدالله الحسين (ع) برد، ايشان فرمود : والله اگر پروردگار دهها فرزند پسر به من عنايت كند نام همه آنها را «علي» مي گذارم و اگر دهها فرزند دختر به من عطا نمايد نام همه آنها را نيز «فاطمه» مي گذارم.

درباره شخصيت علي اكبر(ع) گفته شده كه وي جواني خوش چهره، خوش زبان و دلير بود و از جهت سيرت و خلق و خوي و صباحت رخسار، شبيه ترين مردم به پيامبر اكرم(ص) بود و شجاعت و رزمندگي را از جدش علي ابن ابي طالب (ع) به ارث برده و جامع كمالات، محامد و محاسن بود.

حضرت علي اكبر(ع) روز عاشورا وقتى اذن ميدان طلبيد و عازم جبهه پيكار شد، امام حسين (ع) چهره به آسمان گرفت و گفت:«اللّهم اشهد على هؤلاء القوم فقد برز اليهم غلام اشبه الناس برسولك محمد خلقا و خلقا و منطقا و كنا اذا اشتقنا الى رؤية نبيك نظرنا اليه...».

شجاعت و دلاورى حضرت على اكبر(ع) و رزم‌آورى و بصيرت دينى و سياسى او، در سفر كربلا به ويژه در روز عاشورا تجلى كرد. وقتى امام حسين (ع) از منزلگاه «قصر بنى مقاتل» گذشت، روى اسب چشمان او را خوابى ربود و پس از بيدارى «انا لله و انا اليه راجعون» گفت و سه بار اين جمله و حمد الهى را تكرار كرد. حضرت على اكبر (ع) وقتى سبب اين حمد و استرجاع را پرسيد، حضرت فرمود: در خواب ديدم سوارى مي ‏گويد اين كاروان به سوى مرگ مي ‏رود. پرسيد: مگر ما بر حق نيستيم؟ فرمود: چرا. پس گفت: «فاننا اذن لا نبالى ان نموت محقين» پس باكى از مرگ در راه حق نداريم!



در روز عاشورا پس از شهادت ياران امام، اولين كسى كه اجازه ميدان طلبيد تا جان را فداى دين كند، حضرت علي اكبر(ع) بود. اگر چه به ميدان رفتن او بر اهل بيت و بر امام بسيار سخت بود، ولى از ايثار و روحيه جانبازى او جز اين انتظار نبود. وقتى به ميدان مي ‏رفت، امام حسين (ع) در سخنانى سوزناك به آستان الهى، آن قوم ناجوانمرد را كه دعوت كردند ولى تيغ به رويشان كشيدند، نفرين كرد. على اكبر چندين بار به ميدان رفت و رزمهاى شجاعانه ‏اى با انبوه سپاه دشمن نمود. پس از شهادت، امام حسين (ع) صورت بر چهره خونين حضرت على اكبر (ع) نهاد و دشمن را باز هم نفرين كرد: «قتل الله قوما قتلوك...».

وي نخستين شهيد بني هاشم در روز عاشورا بود و در زيارت شهداي معروفه نيز آمده است:السَّلامُ عليكَ يا اوّل قتيل مِن نَسل خَيْر سليل.

در روايتي به نقل از شيخ جعفر شوشتري در كتاب خصائص الحسينيه آمده است: اباعبدالله الحسين(ع) هنگامي كه علي اكبر را به ميدان مي فرستاد، به لشگر خطاب كرد و فرمود:« يا قوم، هولاءِ قد برز عليهم غلام، اَشبهُ الناس خَلقاً و خُلقاً و منطقاً برسول الله....... اي قوم، شما شاهد باشيد، پسري را به ميدان مي فرستم، كه شبيه ترين مردم از نظر خلق و خوي و منطق به رسول الله (ص) است بدانيد هر زمان ما دلمان براي رسول الله(ص) تنگ مي شد نگاه به وجه اين پسر مي كرديم. »

امام حسين(ع) در تربيت وي و آموزش قرآن ومعارف اسلامي و اطلاعات سياسي و اجتماعي به آن جناب تلاش بليغي به عمل آورد و از وي يك انسان كامل و نمونه ساخت و شگفتي همگان، از جمله دشمنانشان را بر انگيخت. حضرت على اكبر (ع)، نزديكترين شهيدى است كه با امام حسين«ع» دفن شده است. مدفن او پايين پاى ضريح مقدس اباعبد الله الحسين«ع»، در كربلاي معلّي قرار دارد و در سلام زيارت عاشورا منظور از «... وعلي علي ابن الحسين» حضرت علي اكبر(ع) است.

با اين كه حضرت علي اكبر(ع) به سه طايفه معروف عرب پيوند و خويشاوندي داشته است، با اين حال در روز عاشورا و به هنگام نبرد با سپاهيان يزيد، هيچ اشاره اي به انتسابش به بني اميه و ثقيف نكرد، بلكه هاشمي بودن و انتساب به اهل بيت(ع) را افتخار خويش دانست و در رجزي چنين سرود:

أنا عَلي بن الحسين بن عَلي
نحن بيت الله آولي يا لنبيّ
أضربكَم با لسّيف حتّي يَنثني
ضَربَ غُلامٍ هاشميّ عَلَويّ
وَ لا يَزالُ الْيَومَ اَحْمي عَن أبي
تَاللهِ لا يَحكُمُ فينا ابنُ الدّعي

حضرت علي اكبر(ع) در نبرد روز عاشورا ۲۰۰ تن از سپاه عمرسعد را در دو مرحله به هلاكت رسانيد و سرانجام «مرّه بن منقذ عبدي» بر فرق مباركش ضربتي زد و او را به شدت زخمي نمود. آنگاه ساير دشمنان، جرأت و جسارت پيدا كرده و به آن حضرت هجوم آوردند و وي را آماج تيغ شمشير و نوك نيزه ها نمودند و مظلومانه به شهادتش رسانيدند.

امام حسين(ع) در شهادتش بسيار اندوهناك و متأثر گرديد و در فراقش فراوان گريست و هنگامي كه سر خونين اش را در بغل گرفت، فرمود: «ولدي علي عَلَي الدّنيا بعدك العفا». فرزندم علي، ديگر بعد از تو اف بر اين دنيا...
وضو
قبل از وضو : رسول خدا(ص) فرموده اند : اگر كسي قبل از وضو 7 بار " لا اله الا الله " بگويد ، خداوند در بهشت 10 برابر همه دنيا به او خواهد داد .

در حال وضو : امام صادق(ع) فرموده اند : هر مؤمني كه در وضويش " سوره قدر " را... بخواند ، از گناهان خود بيرون شود. مثل روزي كه از مادر متولد شده است.

بعد از وضو : امام باقر(ع) فرموده اند : هر كس بعد از وضوي خود " آية الكرسي " را بخواند. خداوند ثواب 40 سال عبادت ، و 40 درجه در بهشت به او عطا خواهند كرد.

حضرت رسول(ص)مي فرمايند : خشم از شيطان است و شيطان از آتش ،و آتش را با آب خاموش و اطفاء مي كنند. پس در هنگام خشم و غضب وضو بگيريد تا فرو نشيند 

(جامع الاحاديث شيعه ، ج 2)

+ نوشته شده در  دوشنبه دوازدهم تیر ۱۳۹۱ساعت 9:31  توسط خودم  |