در ايران گفته مي‌شود دغدغه‌هاي معيشتي، اعتياد و اختلال در روابط جنسي و نداشتن تفاهم جزو علت‌هاي اصلي طلاق است، اما راستش نمي‌دانم چرا به يك علت بسيار مهم در اين حوزه اشاره نشده و حتي پژوهشي هم درباره‌اش انجام نگرفته و آن، روابط موازي است كه زيربناي خانواده‌ها را از هم مي‌پاشد.

برخي مردها و شمار بسيار معدودي از خانم‌ها، در خارج از خانه روابط بيش از حد صميمانه‌اي با جنس مخالف دارند كه به آن روابط موازي گفته مي‌شود و به طور معمول يك همسر، چنين وضعي را درباره شريك زندگي‌اش تحمل نمي‌كند و همين مساله بنياد خانواده را تخريب مي‌كند.

دقيقا همين‌طور است. بسياري از زوج‌ها پيش از ازدواج يكديگر را به اندازه كافي نمي‌شناسند. البته اين نكته را هم بايد اضافه كنم كه برخي طلاق‌ها هم به علت كم‌طاقتي زوج‌ها رخ مي‌دهد.

پيش از ازدواج نخست بايد از خودتان بپرسيد كه دقيقا از ازدواج و همسر آينده‌تان چه انتظاري داريد. در اولين مرحله به انتظارهايتان از ظاهر فرد و جايگاه اجتماعي‌اش فكر كنيد. براي مثال از خودتان بپرسيد مي‌خواهيد همسرتان چه شكلي باشد؟ وجهه بيروني‌اش در جامعه چه باشد؟ سطح تحصيلاتش، وضع مالي‌اش، سطح خانواده‌اش و باورهاي مذهبي‌اش دقيقا چگونه باشد. دقت كنيد كه بايد در پاسخ دادن به اين پرسش‌ها دقيق‌سازي كنيد.

خير. بهتر است در اين مرحله دو طرف از وابستگي عاطفي به هم پرهيز كنند و با چشم باز ويژگي‌هاي يكديگر را بشناسند.

وقتي شناخت ايجاد شد و با حفظ حرمت‌ها و زير نظر دو خانواده رفت و آمد كرديد بايد ببينيد آيا رابطه عاطفي و احساسي ميان‌ شما به‌وجود آمده است يا نه. به‌وجود آمدن اين وابستگي عاطفي، اختياري نيست، يعني كسي نمي‌تواند بگويد من از اين لحظه از طرف مقابل خوشم آمده است. اين گرايشي است كه بايد ايجاد شود.

خير، اين يك باور كاملا غلط است. اگر وابستگي عاطفي بين دو نفر به وجود نيامد يعني آنها براي هم مناسب نيستند حتي اگر به شكل منطقي براي هم مناسب به نظر بيايند.

بيش از دو سال غيرعاقلانه است.

شايد يكي از علل خيانت اين باشد كه همسري وظايف زناشويي‌اش را درست انجام نمي‌دهد يا خوش‌رفتار نيست، اما مسلما اين تنها علت نيست. هر آدمي خودش مسئول رفتار خودش است. اگر مردي به همسرش خيانت مي‌كند دقيقا خودش مسئول رفتارش است و نبايد آن را گردن ديگري بيندازد.

بسياري از جوان‌هاي ما مهارت‌هاي زندگي و بويژه مهارت حل مساله را ندارند. زندگي مشترك يك سفر پر از چالش است كه براي تداومش بايد مهارت داشت. اتفاقا تخصص حل مساله، يكي از آن ويژگي‌هايي است كه بايد آن را در طرف مقابل پيش از ازدواج نيز جستجو كنيد.

صددرصد بايد آموزش ببينند. متاسفانه سيستم آموزشي ما بويژه در آموزش و پرورش بر مبناي ياد دادن مهارت حل مساله نيست. ما براي بچه‌ها پاسخ‌هاي از پيش تعيين‌شده داريم. در مدرسه هيچ‌كس از بچه‌هاي ما نمي‌پرسد كه خودشان درباره يك مساله چه فكر مي‌كنند.

اين جمله را آويزه گوش‌تان كنيد كه حتي اگر عشق پايدار باشد، براي تداوم زندگي مشترك كافي نيست. عشق فقط يكي از ستون‌هايي است كه مي‌تواند خانواده را نگه دارد. به‌طور طبيعي، عشق طول عمري دارد و سپس در انسان عادي فروكش مي‌كند. بنابراين رفتارهاي ليلي و مجنوني نبايد مبناي حل مساله باشد.

عقلانيت و هماهنگي دنيايي كه دو نفر با هم دارند ازدواج را پايدار مي‌كند. ازدواج يعني دوستي پايدار ميان دو نفر كه علايق مشترك دارند. البته ما هرگز نمي‌توانيم دو نفر را پيدا كنيم كه همه علايق‌شان به هم شبيه باشد، اما براي يك زندگي مشترك موفق دو نفر بايد بتوانند تفاوت‌هايشان را مديريت كنند.

بي‌توجهي زوج‌ها به يكديگر باعث طلاق عاطفي مي‌شود.

وقتي يك زوج دلتنگ هم نشوند يعني در خطر طلاق عاطفي هستند.

حتما همين‌طور است. در اين شرايط، فردي كه قرباني خشونت ديگري شده است، دچار تعارض مي‌شود؛ چون بخش‌هايي از شخصيت همسرش را دوست دارد و بخش‌هايي را نمي‌پسندد اما در نظر داشته باشيد وقتي فرآيند طلاق عاطفي آغاز مي‌شود، زوج ديگر حتي در ارتباط با يكديگر خشونت هم نمي‌ورزند و به طور كلي يكديگر را نمي‌بينند.

خير. حرف نزدن باعث طلاق عاطفي نمي‌شود بلكه يكي از نشانه‌هاي طلاق عاطفي، قطع ارتباط كلامي بين زوج‌هاست.

اگر طلاق عاطفي‌شان تازه آغاز شده باشد، اميد وجود دارد. در اين شرايط من معمولا با زوج‌ها حرف مي‌زنم و به‌دنبال بارقه‌هايي از احساسات مثبت نسبت به طرف مقابل در آنها مي‌گردم. اگر در هر دو طرف حداقل‌هايي از احساسات هم مانده باشد، مي‌شود روي آن كار كرد و باز زنده‌اش كرد مانند آتشي كه روي آن را خاكستر پوشانده است و من سعي مي‌كنم باز شعله‌هايش را زنده كنم اما وقتي زمان زيادي از طلاق عاطفي مي‌گذرد، ممكن است براي تغيير دير شده باشد يعني از يك ظرف خاكستر نمي‌شود انتظار آتش دوباره داشت.

اگر زوج فرزند داشته باشند و فرزندشان در شرايط حساس و سرنوشت‌ساز زندگي باشند، بايد سعي كنند به زندگي مشترك ادامه بدهند البته به شرطي كه هر دو بالغانه رفتار كنند، از تنش بپرهيزند و به‌طور كلي كنار هم باقي بمانند به شرطي كه اصول رفتاري را دست‌كم به‌عنوان دو همخانه رعايت كنند. يعني به هم سلام كنند، به هم احترام بگذارند و سر يك سفره غذا بخورند.